Aslı Alpagut, 2.5 yaşındaki kızı Lalin’den önce ve sonra yaşadığı kayıpları anlatıyor. Çünkü biz annelerin, bu tip konuları dile getirdikçe birbirimize destek olabileceğimize inanıyor…

Anne olma yolunda herkesin bir hikayesi var. Ben de yaşadığım, çok da konuşmayı sevmediğim bu hikayeyi yazmak için hazırım artık. Nasıl anlatacağımı bir türlü bilemedim; defalarca bilgisayarı açtım, ekrana bakıp geri kapadım… Biliyorum ki benim yaşadığım şeyleri yaşayan birçok kadın var. Umutla bekleyen, endişeyle günlerini geçiren ve kayıplarıyla yerle bir olan…

Annelik ardı arkası kesilmeyen bir endişelenme haliymiş; henüz karnımdaki küçücük bir keseye, ‘bebeğim’ diye sahiplenmeye başladığımda anladım. Anne olma yolu da meşakkatli, uzun bir yolmuş; heyecan ve hevesle aldığımız güzel haberlerin ardından işler beklediğimiz gibi gitmediğinde öğrendim.

Anlatması zor gelse de Lalin’e kavuşmadan önce ve sonra yaşadığım kayıpları yazmak istiyorum. O dönem olanlar sanki sadece benim başıma geliyormuş gibi, kendimi ne kadar yalnız hissettiğimi anlatmak istiyorum. Nasıl üzüldüğümü, umutsuzluğa kapıldığımı ama sonrasında nasıl toparlanıp çiçekler açtığımı da. Herkes bu konuları rahatça konuşabilsin, birbirine destek olabilsin istiyorum. Gece yarılarında çaresizce Google'da felaket hikayeleri okumak yerine; yüreklendirici bir hikaye de okusun istiyorum birileri ihtiyacı olduğunda...

Ben polikistikover hastasıyım. Çoğu doktora göre hamile kalmam bile düşük bir ihtimalken benim hikayem bambaşka yönde gelişti. Hamile kalmaktan ziyade, hamileliklerimin nedensizce sonlanmasıydı problem. Lalin'den önce ve sonra birçok kaybım oldu.

Maceralarım şöyle başladı: İlk hamileliğim planlıydı, çok heyecanlı ve mutluydum. Kan testi sonrası telefonda nöbetçi doktordan almıştım haberi. Bingo! İkinci kontrolümde kesenin istenilen gibi olmadığını öğrendim. Panikle doktor doktor gezmeye başladım. Şu anki doktorumla da bu arayış sırasında tanıştık. Karşısında ağlayan ufacık bir kız vardı ve merhametiyle, dinginliğiyle beni hep rahatlatan, bilgisiyle ve tecrübesiyle gözüm kapalı güvendiğim aileden biri gibi oldu Prof. Dr. Lemi Ergin İbrahimoğlu. Ve bu yolda bir doktordan çok daha fazlası oldu benim için. Bana hamile kalma ve devamındaki tüm süreci anlatırken 12 haftaya kadar her şeyin olabileceğini, doğanın mükemmel olmayanı elediğinden bahsetti sakince. Aklıma yatsa da kabul etmem epey zaman aldı. Kısa aralıklı kontrollerle takip etmeye devam ettik hamileliğimi. Kalp atışını duyduktan sonra ister istemez iyice havaya girdim; ancak 10. haftada kontrole giderken içimde bir burukluk vardı. Eşim yoktu yanımda ve karanlık ultrason odasında Lemi Bey bir şey söyleyemeden yüzüme baktığında ‘hissetmiştim zaten’ diyerek başladım ağlamaya. Etrafımda en yakınlarım sorunsuzca hamileyken, sadece benim başıma bunun gelmesi kabus gibiydi. Çok isyan ettim, çok sorguladım, başıma daha geleceklerden habersiz, ilk tümsekten düşüşümle resmen hayata küstüm. Sabahtan akşama kadar internetteki hikayeleri okuyarak geçti günlerim. O kadar her şeyi kontrol etmeye alışmıştım ki, kontrolü elimde olmayan şeyleri düşündükçe çıldıracak hale geliyordum.

Hemen sonrasında tekrar hamile kaldım. 'Tüm kistlerime rağmen bir mucize' diye düşünürken, artan beta-HCG değerim ikinci kan testinde düşüşe geçti ve tekrar aynı hikaye... Bu süreçte doktorum en yakınım oldu. Etraftan çıkan evhamlı seslere kulağımı tıkayıp ona güvenmeyi ve sakin kalmayı deneyerek devam ettim. ‘Acaba başka bir sorun mu var? Daha detaylı inceleme yapılsın’ diyordu en yakınlarım. Lemi Bey hep karşı çıktı bu testlere ve ‘Yola devam’ dedi bana. En yakınlarımın karınları büyürken ben hep hayal kırıklığıyla iyice umutsuzluğa kapılmaya başlamıştım.

Kısa bir süre sonra aynı heyecan, ve sonrasında tekrar aynı hayal kırıklığı... Bu düşükten sonra biraz dinlenmeye karar verdim. Bol yürüyüş, müzik ve biraz sporla geçen zaman sonrasında yine hamileydim. 12 hafta bitene kadar hatta sonrasında bile hep akla karayı seçtim. Her ultrasonda terler içinde kaldım o karanlık odada ve ultrason karnıma değdiği an gözlerimle ekranda atan küçük kalbi aradım her seferinde. Başına gelmeyenin anlam veremeyeceği çok zor bir süreç geçirdim. Kafamı dağıtmak için daha da fazla asıldım işime ve doğuma 15 gün kalana kadar da çalışmaya devam ettim. Ara sıra gelen paniklerle Lemi Bey'in odasında buldum kendimi defalarca, her seferinde beni sakinleştirdi. 39. haftada sezeryanla gerçekleşti doğumum. Lalin'in geldiği gün, kucağıma verildiği an sadece ‘Şükürler olsun’ dedim içimden.

Kendimce büyümeye çalışırken geldi Lalin, ve gelene kadar da çok şey öğretti bana. Sınavımdı: bana sabretmeyi, plan yapmamayı, biraz da kafaya takmayıp tevekkül etmeyi öğreterek girdi hayatıma. Ömrüm boyunca tezcanlı, herşeyi planlayarak yapan ve bir şeyler olmadığında hep isyan eden biriydim. Lalin gelene kadar yaşadığım kayıplarla, çok da plan yapmamak gerektiğini öğrendim. Şimdi geriye dönüp baktığımda, benden çok daha zor sınavlar geçirenleri gördükçe şükrediyorum.

Bir sürü kayıp, onlarca panik atak, bol gözyaşı ve sonunda kahkahalar... Lalin’den sonra yaşadığım iki kayıpta çok daha olgun ve metanetliydim. Çünkü artık biliyorum ki doğru zaman geldiğinde, her şey sağlıklı gittiğinde, Lalin’in bir kardeşi olacak… Acele etmemeyi, akışına bırakmayı zor da olsa öğrendim. Artık çok daha sakin ve huzurlu kalmayı başarıyorum bir şeyler yolunda gitmediğinde.

Anne olmak, bebeğin karnında henüz küçücükken başlıyor biz kadınlar için. Hafta hafta endişelerle karnında büyütmek, korkularla kucağına almak ve bitmek bilmeyen paniklerle öpe koklaya büyümesini izlemek... Herkesin hikayesi farklı olsa da bana göre bu yolda en önemli şey sabretmek, güvendiğiniz doktora kendinizi bırakmak ve pes etmeden, isyan etmeden yola devam etmek…

İsteyen herkesin, bebeğine kolaylıklarla kavuşması dilerim.